BEKENDMAKING AANVRAAG TOT LEVEN IN HET PAND
DE PANDEMISTEN

wij,
de burgers, de jan zonder pet, de levenaars
eisen het hart van Gent op.
Zodat het straks niet verpatst zal worden aan de hoogste bieder.
Zodat straks de burgers niet de stad worden uitgedreven door sterrenhotels en penthouses met panorama.
Het zijn de procedures, regels en beleidsnota’s die onbewoonbaar verklaard moeten worden en niet de huizen.
Het wonen wordt ons ontnomen!
Zodat de toerist zijn weg vindt van het ibis naar het kasteel.
Zodat de rijken hun magazine kunnen lezen in de tweede woonst naast het kanaal.
Een huis kopen wordt ons onmogelijk gemaakt.
We betalen huur aan de grootgrondbezitter die monopolie speelt op de huizenmarkt.
Het patrimonium wordt in de stilte van de nacht geveild.
De laatste landbouwgrond in bulk verkocht zodat de kleine boeren buitenspel worden gezet.
Sociale woningen worden verkocht...
de Stad verkoopt zijn stad, maar waarom is de Stad dan nog de Stad?


Op dit moment ‘bezetten’ wij, enkele jonge Gentse collectieven, het Tweede Pandhof, in de volksmond: Het Pand.
Het Pand is onderdeel van het Caermersklooster, en bevindt zich in het hart van Gent, het Patershol. Tot nu toe was het Pand, dat bestaat uit 32 woningen, patrimonium verhuurd door de sociale huisvestingsmaatschappij WoninGent, maar alle bewoners dienen voor het eind van dit jaar het Pand te verlaten omdat het Caermersklooster verkocht zal worden op de private markt. Door de strenge normen voor sociale woningen is de restauratie van het erfgoed voor WoninGent te duur. Verkoop via de private markt is daarom een goedkope, snelle oplossing. Maar juist dit korte-termijn-denken verhindert de reflectie over duurzame oplossingen. De verkoop van het Caermersklooster wordt door Stad Gent onder de radar gehouden en dat moet veranderen. Wij zijn voor burgerinspraak op gemeengoed.

40 jaar geleden werd het Pand bezet om dezelfde reden, de bezetters noemden zichzelf de Pandenisten. In de kloostertuin van het Pand plantte ze toen een prachtige boom die er vandaag nog altijd staat als levend symbool voor hun vurige strijd voor het gebouw. Zij beschouwden het Pand als het kloppend hart van Gent en ondertussen bedekt die eik de gehele binnentuin van het klooster. De bewoners trokken toen aan het langste eind, zij zaaiden toen een zaadje waarvan wij vandaag de vruchten van willen plukken.
Intussen herhaalt de geschiedenis zich, wij zijn voor een stad voor iedereen.

We bezetten het hart van Gent opnieuw en gebruiken dit als voorbeeld ruimte om een denktank te starten rond een wereldproblematiek; de gentrificatie en privatisering van grote steden. Met de bezetting willen we aan de alarmbel- len trekken en een open dialoog met Stad Gent mogelijk maken.

DOELEN

In ons hedendaags discours staat competitie en winst centraal en zonder dat we dit bewust merken, raakt dit discours aan zowat elke ruimte in de stad. Wij maken een vuist tegen materiële en infrastructurele verspilling. Leeg- stand is potentiële ruimte die publiek gemaakt moet worden. Iedereen zou het recht moeten hebben deze ruimtes te gebruiken. Gebruik is namelijk nuttiger dan niet-gebruik.
In de beleidsnota van Stad Gent, aangaande historisch patrimonium en publieke ruimte, formuleert het Gentse stadsbestuur dat ‘het delen en ontsluiten van het Gentse erfgoed een kernopdracht is’. Er bestaat een recht waar wij, inwoners van Gent, nu aanspraak op maken: Het recht van bewoners om de stad mee richting te geven.
Wij vragen een gedoogbeleid voor onze bezetting en willen de site het komende jaar openstellen om in co-creatie met de inwoners van Gent een gemeenschappelijke ruimte in de binnenstad vorm te geven waaraan ze zich kun- nen verbinden. Een plek vormgegeven door de inwoners die toont waar de noden precies liggen.

Wij willen een stem zijn voor mensen waar niet naar geluisterd wordt en voor wie deze bezetting geen trend is en al zeker geen mogelijkheid, omdat ze machteloos moeten toekijken, veroordeeld tot een plaats in de marge van de maatschappij.
We zijn geen activisten, maar militanten; gericht op een duurzame, sociale wereld. Wij verlangen naar nieuwe vor- men van samenwerking en dialoog met de Stad die zich Stad noemt. Wij willen nieuwe manieren om over burger- schap en gemeenschap na te denken.
Zelf zijn wij niet in de positie om de precaire situatie van woningnood op te lossen. Wij kunnen geen wetten veran- deren. Maar wij kunnen wel ons privilege gebruiken door het Pand te bezetten en daarmee een aanzet te geven tot een mentaliteitsverandering omtrent woonbeleid, samenleving en ruimtegebruik en -invulling.

het vastgoed roest vast en de stem van de bewoner wordt bedolven onder puin
waaruit penthouses ontspringen als bloemen.
Hoe we leven moeten wordt bepaald door overwerkte stadsambtenaren en hoge pieten: versnipperd en marktgedreven!
Ingefluisterd door de huizenmarkt en monopoly spelers,
verschuilen ze zich in het doolhof der regels en procedures omheind door de muren van de bureaucratie. Onze buur ontmoeten we niet langer aan een tafel in de straat.
Een deur moet 2 meter hoog zijn, de muren volgespoten met chemisch piepschuim.
De voorgevel moet passen in het postkaartje dat straks verkocht wordt in de giftshop van Disneyland Gent:
Waar de dromen niet langer welkom zijn en de alleenstaande moeders wachten op wachtlijsten.
Waar de studenten uitgemolken worden in koterijen en de buitenwijk wordt gegentrificeerd.
Waar de daklozen op straat liggen naast de huizen die leeg staan.
Die lege huizen staan daar eenzaam te wachten totdat hun prijs verdubbeld is en de mens met kleur is weggejaagd.
Wij eisen dit pand op als mens, medemens en architect!
Om aan te tonen dat woonkwaliteit, duurzaamheid en comfort niet te storten valt in beton, verder gaat dan het achterna jagen van isolatienormen en niet te meten valt in vierkante meters.
Daarom komen wij hier wonen als levend bewijs.
Door te leven in het pand leren we haar van binnen en van buiten kennen.
Zo kunnen we wonen alsof het leven kruipt tussen elke steen
en zich verspreid doorheen het gebouw als klimop.
soms volstaat het om een tapijt te spreiden, de stoelen te plaatsen en de koffie te zetten.
soms zullen we eerst grondig moeten kuisen en een deur herstellen om uiteindelijk zorg te kunnen dragen.
we zetten haar poorten wagenwijd open zodat iedereen welkom is
te komen kijken en te praten in de prachtige tuin.
In de tuin ontmoeten bewoners buurtbewoners, de rust de geest en de spontaniteit de koffie.
Wat de plek betekenen zal wordt niet beslist van hogeraf
maar zal getekend worden aan een tafel waar iedereen een gelijke stem heeft.
Iedereen is welkom en de conventie laten we aan de deur.
Wij weten dat ook vandaag 100 verbonden handen sterker zijn dan een gevulde portefeuille.
Wij hopen dat, in een door de portefeuille versnipperde samenleving, 100 verbonden handen nog steeds mogelijk zijn.
Wij willen onze handen verbinden met de jouwe.